Postoje puno načina da naučite nešto o nekoj zemlji pre nego što krenete na put. Književnost je sigurno jedan od najzanimljivijih i najefikasnijih načina upoznavanja sa lokalnom kulturom, istorijom, mentalitetom, tradicijom i običajima.

Miroslavljevo jevanđelje jedno je od najranijih dela srpske književnosti iz perioda od 1180. do 1191. godine i jedno od najvažnijih dela srednjovekovnog doba. Ovaj rad je zavrsio u UNESCO-ovom programu Memorija sveta. Istorija srpske književnosti počinje nezavisnim teološkim delima iz ere Nemanjića. Osnivač nezavisne srpske crkve i figura uzeta kao začetnik nacionalne književnosti, Sveti Sava započeo je književnu tradiciju pišući biografiju svoga oca, srpskog vladara Stefana Nemanje.

Sa turskom okupacijom Srbije 1459. godine, usmena književnost epskih poema, pesama, priča i drugih oblika nastavila je da cveta u ruralnim sredinama. Narodne pesme, priče i verovanja prikupio je i objavio Vuk Karadžić, poznati reformator srpske abecede koji je uveo i pravilo – jedno slovo jednako je jednom glasu.

Najznačajniji predstavnik prosvjetiteljskog perioda bio je Dositej Obradović, a najveći pisac 19. veka bio je crnogorski vladar Petar II Petrović Njegoš, koji je napisao epsku pjesmu „Gorski vijenac“.

U 20. veku srpska književnost je cvetala i pojavljuje se veliki broj mladih i talentovanih pisaca, poput Miloša Crnjanskog, Meše Selimovića, Danila Kiša, Borislava Pekića i Milorada Pavića, koji je jedan od najcenjenijih srpskih autora, poznat po svom „Hazarski rečnik”, koji je preveden na 38 jezika.

Nobelova nagrada za književnost 1961. godine dodeljena je Ivu Andriću „za epsku silu s kojom je pronašao teme i prikazao ljudske sudbine izvučene iz istorije svoje zemlje“.